ξεστήχου

επίρρ.

1. από μνήμης, απ' έξω («ξεστήχου μάθαινέν το», Ερωτόκρ.)

2. τυχαία («συναντηθήκαμε ξεστήχου»).

[ΕΤΥΜΟΛ. Από τη φράση ἐκ στήθους].